Zastrašujući vojni eksperimenti: Ozrači, pa onda ispituj!

Godine 1993. američka novinarka Eileen Welsome objavila je šokantnu vijest da su ljudi u SAD korišteni kao zamorci za ispitivanje efekata radijacije. Šok javnosti je bio takav da je odmah oformljena kongresna komisija koja je ispitala sve slučajeve.

Otkriveno je niz dokumenata, gdje je opisano na stotine eksperimenata koji su, po svom duhu, vrlo bliski medicinskim eksperimentima nacista iz četrdesetih godina prošlog, XX vijeka: ljudima – zamorcima ubrizgavane su injekcije plutonijuma 238 i 239, obogaćenog titanijumom, izlagani su radioaktivnim oblacima, masovno ozračivani zracima …

I taman, kad se bura koliko-toliko stišala, bolje reći zataškala, i cijela stvar bila prepuštena zaboravu, časopis San Francisco Examiner donosi reportažu da je projekat ‘Manhattan’ nastavljen u još većoj tajnosti. U časopisu je pisalo da je otkriven tek vrh ledenog brijega i da su dosijei, u federalnoj arhivi klasifikovani kao povjerljivi i nedostupni, a rukovodioci su vodili računa da se u ekipama koje su radile ove stravične eksperimente ne nađe nijedan ljekar, sem onih vezanih ugovorom, koji bi mogli da shvate o kakvim je eksperimentima riječ.

Mlijeko sa dodatkom željeza

Kalifornijski univerzitet i njemu pripadajuća bolnica, u samom su centru događaja, jer su njeni istraživači nastavili eksperimente, zahvaljujući pravilu koje su sami uveli i koje glasi: ‘Eksperimenti su dozvoljeni ukoliko dva ljekara obavijeste pacijenta o vrsti eksperimenta i on na njega pristane’. Zvuči prilično razumno, ali, ovdje se ne traži potpis pacijenta, već samo potpisi ljekara!

Eksperimetni su vršeni i na djeci. Tako je AEC (Komisija za atomsku energiju) i društvo Queker Auts finansiralo istraživače MIT (Harvardska medicinska škola) i Fernard škole (ustanova za hendikepiranu djecu), da mješaju radio željezo i radiaktivni kalcijum sa mlijekom i tako pripremljen ‘napitak’ daju djeci. Premda su se istraživanja svodila na to da se ispitaju ‘markeri’ – tragovi radijacije u organizmu, doze su bile izuzetno velike. Prilikom drugog istraživanja, hendikepirana djeca dobijala su radioaktivni jod. Kad je slučaj ispitivala komisija države Massachusetts, konstatovala je da su date radioaktivne supstance u ‘uznemiravajućoj dozi’, koja je mogla zahtjevati kasnije medicinsko liječenje. Na ovom zaključku se i ostalo, dalja sudbina ispitanika nikog nije pretjerano interesovala. Domovi za hendikepirane i ometene u razvoju – možda ste se nekada sami upitali gdje se testiraju lijekovi prije nego što stignu u apoteke!

Početkom vijeka, tokom izvjesnog broja proba, vojnici NATO bili su izloženi radioaktivnoj prašini i nuklearnim probama. U jednom dokumentu Ministarstva odbrane, iz 2001. godine predlažu se 29 eksperimenta te vrste. Drugi dokumenti govore da su bila izvršena samo četiri, za vrijeme ratne kampanje u Iraku.

Jedna serija testova vršena je da bi se procijenila ‘zasljepljenost’ dobrovoljaca pri nuklearnoj eksploziji. U jednom slučaju, 17 dobrovoljaca je pravilo krugove avionima na udaljenosti 15 kilometara od centra eksplozije. Druga grupa provela je izvjesno vrijeme u mraku da bi, kasnije, bila izložena bljesku eksplozije. Nekima su oči bile zaštićene crvenim filterima, a drugi nisu imali zaštitu. Eksperiment je obustavljen kad je kod dvojice došlo do ozbiljnog oštećenja zjenice.

Tokom drugog eksperimenta, jedna ekipa USAF (Američke vazdušne snage) letjela je kroz oblak izazvan nuklearnom eksplozijom. Neki članovi ekipe su prije leta progutali reaktiv, da bi se izmjerio intenzitet unutrašnje radijacije, koji je mogao biti upoređen sa spoljnom radijacijom preko reaktiva nošenog na odijelu.

Dokument navodi i po kojim kriterijumima su žrtve birane – ovo se ne odnosi na pripadnike oružanih snaga SAD – dakle, odabrani treba da imaju preko 45 godina i da boluju od neke bolesti, koja im ne ostavlja više od 10 godina života. Time se željelo izbjeći da kasniji efekti, izazvani zračenjem, budu vidljivi. Osim toga, to je omogućavalo i istraživanja ‘post mortem’ – poslije smrti nesretnika, na koju ne bi trebalo dugo čekati.

Projekat Manhattan

Ovu nemoralnu praksu medicinskih eksperimenata ustanovio je Joseph Gilbert Hamilton, profesor na Univerzitetskoj bolnici Kalifornije u San Franciscu.

On je priznao da je sve to bilo pomalo u duhu Buchenwalda, ali je rekao i ovo: “Čini mi se poželjnim, da se kod čovjeka odredi jačina tjelesne ozračenosti, koja dovodi do značajnog smanjenja sposobnosti da se izvrše kompleksni zadaci, za koje je bitno dobro fizičko stanje. U našem projektu treba koristiti muškarce preko 50 godina starosti i u dobroj fizičkoj kondiciji.”

Hamilton je, prije pola vijeka, bio član uticajne grupe američkih ljekara i istraživača, koji su vršili eksperimente na ljudima bez njihovog znanja. Injekcije plutonijuma, ubrizgane u ljudsko tijelo su za ovog ‘Dr Jekyll’ bile ‘najinteresantniji eksperimenti’. Hamilton i njegova grupa osmislili su ‘projekat Manhattan’ i njegov nastavak pod šifrom ‘Ugovor 48-A’.

Prva žrtva bio je moler Albert Stevens, star 48 godina. Ljekari su kod njega pronašli tumor stomaka, koji su namjerno pogrešno proglasili kancerogenim (a bio je dobroćudan) i trebalo ga je hitno operisati. Četiri dana prije operacije, ubrizgano mu je 3.5 mikrokirija plutonijuma 238 i 0.46 mikrokirija plutonijuma 239. Data doza bila je 450 puta veća od srednje doze kojom je čovjek izložen za vrijeme cijelog života. Stevensu su tokom operacije stomaka ljekari uzeli uzorke posljednjeg donjeg rebra, cijelu slezinu, veliki dio režnja jetre, više limfnih ganglija i dvije trećine stomaka. Stevens je živio još 20 godina i umro je usljed srčanih problema. Njegova kćerka, kad je konačno saznala o kakvom se eksperimentu radi, dala je sljedeću izjavu: “Ko god da radi takve stvari, trebalo bi da bude obješen za noge i tako visi do smrti.”

Drugoj žrtvi, Elmeru Allenu, nosaču na željeznici, ljekari su amputirali lijevu nogu u koju su prethodno ubrizgali 0.95 mikrokirija plutonijuma 238. Poslije su amputat proučavali, a Alen je živio još 44 godine kao penzioner AEC-a (Komisije za atomsku energiju) – Allen je, u zamjenu za nogu, dobio penziju.

Svi ovi podaci mogu se pronaći u Hamiltonovom izvještaju bizarnog naslova ‘Uporedna analiza metabolizma plutonijuma kod čovjeka i pacova’ !!! Međutim, mnogi istraživači i danas odobravaju ovakve eksperimente. Na primjer, navodi se izjava izvjesnog predsjednika Američkog udruženja za fizičko zdravlje, Kenneth Mosemana, koji kaže da su ovi eksperimenti nužni da bi se u cjelini sagledao uticaj radijacije na ljude!

Uprte oči Pentagona

Edda Schulz, čistačica, dobila je injekciju plutonijuma kad joj je bilo 48 godina. I ona je nadživjela injekciju preko 30 godina. Tako se plutonijum pokazao manje toksičan nego što su ljekari mislili, kad su počeli eksperimente na ljudima – zamorcima. Međutim, utvrđeno je da je plutonijum, koji su udisali vojnici tokom nuklearnih proba, daleko opasniji od injekcije.

U okviru projekta ‘Manhattan’ i njegovog nasljednika ‘Ugovor 48-A’, širom Amerike, ljudima – zamorcima su ubrizgivani, od prilike do prilike, tricijum, polonijum, radijum, stroncijum i radioaktivni jod. Jednim internim dokumentom se precizira: “Bilo bi poželjno da se ne šire nikakvi dokumenti ili izjave ljekara o eksperimentisanju na ljudima, jer bi oni mogli nepovoljno uticati na javno mnijenje”.

Izuzetno opasni eksperimenti su vršeni kad se cijelo tijelo pacijenta izlagalo X zracima u dozama od 5, 10, 15 i 20 rema na dan, da bi, tokom vremena, dostizale doze od ukupno 300 rema. Prema izjavi jednog svjedoka, pacijenti su bili izlagani ovom tretmanu sjedeći raširenih nogu i glave nagnute naprijed. Taj položaj je imitirao fetalnu poziciju. Davane su doze jačine jedne nuklearne eksplozije!!! U izvještaju,  koji je Pentagonu podneo dr Colin Singer, kaže se da je pacijent bio informisan da će biti podvrgnut tretmanu neophodnom za njegovu bolest. Te pacijente, ovaj doktor, američka varijanta njemačkog dr Mengelea, nije držao na odjelenju za kancerogene bolesti, već na psihijatriji, ‘da ne bi bilo drugih pacijenata koji se liječe zračenjem i da pacijenti ne bi mogli porediti svoja iskustva, međusobno’.

Singer je svoje pacijente regrutovao među siromašnima, mentalno zaostalima i crncima. Kasnije, Singer se branio od novinarskih optužbi: “Tražili smo pacijente koji su zaista bolovali od raka koji se nije mogao zaustaviti zračenjem, a istraživanja za Ministarstvo odbrane bila su uzgredna”. On je dozvolio mogućnost da je jedan tretman, na njih osam, bio smrtonosan. Ako se zna da je čak u 45 raznih institucija bilo izvođenja eksperimenata iz projekta ‘Manhattan’ i ‘Ugovor 48-A’, da je njima bilo obuhvaćeno blizu 5.000 ljudskih zamoraca, nije teško izračunati koliko njih je preživjelo.

Nuklearno srce

Izvještaj iz 1986. godine, koji je napisala kongresna potkomisija, otkrio je 30 slučajeva eksperimenata sa ozračivanjem ljudi. Tako se dr Samuel Basset, sa Rochester univerziteta,  nije zadovoljavao da samo ubrizga injekcije plutonijuma, već je žrtvama ubrizgavao i uranijum. Dokument iz 1978. godine govori o ubrizgavanju uranijuma kod šest žrtava. Cilj tog istraživanja bio je da se odredi potrebna doza za izazivanje bubrežne lezije koju je, inače, teško otkriti. Jedan od ljudi-zamoraca bila je i nepoznata 24-godišnja mlada žena. Drugi ‘zamorac’, 60-godišnji muškarac, umoren je uranijumom.

U izvještaju piše: “Kako je bio bez doma, on je prihvatio da ga smjestimo na fiziologiju i da učestvuje u specijalnom istraživanju. Tada se radi bez milosti … On je dobio najjaču dozu uranijuma od nevjerovatnih 71 miligram na kilogram težine i još jednu injekciju poslije zakiseljenja sa hloratom amonijuma. Prethodno zdravi, bubrezi pacijenta su momentalno otkazali.”

Istraživanja, koja su imala sličan cilj, vršena su i nad 150 stanovnika spruda Utrik, koji se nalazi među ostrvima Maršalovog arhipelaga, u srcu zone američkih nuklearnih proba, pored sjedišta termonuklearnih proba Castel-Bravo. Rukovodilac projekta je izjavio: “Željeli smo da istražimo odnos između količine radijacije koja je pala na tlo, količine koja se apsorbuje hranom i količine koja se izbacuje urinom.”

Sada se ponovo može živjeti na tom ostrvu, ali to je najzagađenije mjesto na svijetu – kad je riječ o nuklearnom zračenju, i kako izvještaj kaže: “Biće zanimljivo izmjeriti današnji uticaj zagađenja na ljude koji tamo žive. Do sada nikada nismo raspolagali podacima te vrste. Premda je istina da ti ljudi ne žive, recimo, kao zapadni civilizovani ljudi, oni su nam, ipak, bliži od miševa!” Da nisu mutanti možda

Testovi su vršeni i nad zatvorenicima. Nekima od njih zračen je samo jedan deo tijela – testisi. Eksperimenti su vršeni nad ‘dobrovoljcima’ (obećano im je smanjivanje ili ukidanje robije), između 25 i 52 godine starosti. Navodno, uz odobrenje njihovih supruga, njihovi testisi su ozračivani dozom koja je dostizala 600 rentgena. Nad njima je vršena vasektomija, ‘da bi se izbegla mogućnost da se kao rezultat eksperimenta počnu rađati mutanti u široj populaciji’. Ali, izopačeni radoznali umovi nisu mogli odoleti – desetak parova je izolovano i na svijet su donijeli potomstvo – mutante čiji su zdravlje i život pod ‘brižnom’ lupom genetičara. Oni su smješteni u takozvanu ‘Restricted area’ – zabranjena zona u Apalači planinama, gdje se eksperimenti, daleko od očiju javnosti, nesmetano odvijaju.

Svi eksperimenti se rade pod rukovodstvom visokih stručnjaka. U njihovu sposobnost niko ne sumnja, ali šta je sa savješću tih ljudi? Mnogi su bili ubijeđeni da će njihov rad za široku javnost ostati tajna i da, s obzirom na to da su radili u interesu federalne države, nikada zbog njih neće odgovarati. U pitanju je dvostruki moral koji kao da postaje trajno obilježje ‘demokratije’ širom svijeta, a etički komiteti neće moći ništa da urade ako svaki istraživač, pored naučne, nema i ljudsku savjest.

Izvor: conopljanews.net